ΕΚΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

«… η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία... μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής...»*

Έκλαιγε: Μου έστειλε το μήνυμα και έκλαιγε. «Πανάθεμά με, έχω πάρει αυτήν την αντιβίωση (σ. σ. την Παιδεία) και τώρα ψάχνω πολιτικά υγιείς να με αντιπροσωπεύσουν μα είναι όλοι τους άρρωστοι. Τί να κάνω τώρα;»

Χρειάστηκε να γράψω - Απάντησέ του:

Αγαπητέ μου,

Ο επίλογος του φωτεινού, στο σύνολό του, αείμνηστου κείμενου, από, μάλιστα, ενεργή πολιτικά εμβληματική προσωπικότητα, παραπέμπει σε ανθρώπους που γνωρίζουν πώς να είναι ή πως να γίνουν ιδεολογικά ελεύθεροι μα που απαξιώνουν την πολιτική οδό ως δρόμο να τον «περπατήσουν» αυτοί και άλλοι άξιοι.

Αναμφισβήτητα συμφωνώ πως, η αληθινή παιδεία εξυψώνει τον άνθρωπο, ποθούμενο ιδανικό. Και αν θεωρήσουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που την κατέχουν;

Θα τη μεταλαμπαδεύουν στον περίγυρό τους και στη συνέχεια; Όσοι τριγύρω τους, επίσης, αισθανθούν την ανάγκη αλλαγής, θα απευθυνθούν σε ποια, εξίσου με αυτούς, υγιή πολιτική δόμηση/ ύπαρξη που θα τους αντιπροσωπεύει;

Θεωρώντας πως δεν εννοείτε ότι μια κοινωνία προχωράει χωρίς πολιτική σύσταση, αναρωτιέμαι: ποιά θα είναι η πολιτική και οι πολιτικοί που θα εκφράζουν τους, εν λόγω, υγιείς πολίτες;

Εάν πιστεύουμε πως η πολιτική συνταυτίζεται με την, όποια, κομματική ιδεολογία, έχουμε τοποθετηθεί, κιόλας, λάθος. Η πολιτική προϋπάρχει των κομμάτων και, κάποτε, ίσως προχωρήσει χωρίς αυτά, αποφεύγω, για την ώρα, σχετική περαιτέρω αναφορά.

Η υγιής πολιτική ιδεολογία εννοώ πως είναι απόρροια υγιούς παιδείας και η υγιής παιδεία θα πρέπει να επιδιώκει σύσταση υγιούς πολιτικής ιδεολογίας. Αποδεχόμενοι την ανάγκη αντιπροσώπευσής της από ανθρώπους που την ασπάζονται, μεταφερόμαστε, αυτόματα και αναπόφευκτα, μέχρι να υπάρξει επαναπροσδιορισμός του νομοθετικού πλαισίου επίσημης αντιπροσώπευσης πολιτών, στον «κόσμο των κομμάτων». Και τώρα; Ποιό «υγιές» κόμμα (αδόκιμη η λέξη για αυτό που έχω στο μυαλό μου ως πολιτική δομή μα, χρησιμοποιώ όρο της τωρινής πραγματικότητας) να εμπιστευτούμε όσοι καταφέραμε και σκοτώσαμε το «κτήνος που βρίσκεται μέσα μας»;

Είναι, πράγματι, ευτελές το παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής, γιατί επιτρέπουμε να συμμετέχουν άνθρωποι που δε διακατέχονται από ιδανικά, αξίες και υγιή οράματα. Και η συμμετοχή τους ευνοείται από την δική μας αποστασιοποίηση καθώς οι «υγιείς άλλοι», έχουμε κατακτήσει την ιδεολογία – ελευθερία που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι, μα, για τους λόγους του ο καθένας μας, προτιμούμε να τη μοιραζόμαστε σε έτερες «οδούς» έκφρασης και δράσης, πλην μίας ουσιώδους. Της πολιτικής.

Ο δρόμος «αδειάζει» ακόμα περισσότερο από ιδεολογικά υγιείς φυσιογνωμίες, εφόσον προστίθεται ο χαρακτηρισμός του «ευτελούς παιχνιδιού» σε αυτό (την πολιτική δράση) με το οποίο προτίθενται, καλοπροαίρετα και με αίσθημα ηθικής και ευθύνης, να συμμετάσχουν.

Το αποτέλεσμα; Το βιώνουμε καθημερινά και, εξαιτίας του, κάνουμε αγώνες για τη χώρα αυτή και τους πολίτες της.

Όπως διαπιστώσατε, βρισκόμαστε μέσα σε ένα φαύλο κύκλο. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δε ξέρω κατά πόσο τέτοιες, a priori, τοποθετήσεις απέναντι στην, επί του συνόλου, πολιτική και τους αντιπροσώπους της, (επί του παρόντος τα κόμματα), θα δώσουν ώθηση σε υγιή και εξυγιασμένη μαγιά ανθρώπων να τολμήσει να αγωνίζεται σε έναν τόσο ουσιώδη και απαραίτητο (καλώς ή κακώς) τομέα προκειμένου να σπάσουμε και να βγούμε από αυτόν τον αέναο κύκλο.

Θα χρησιμοποιήσω το σκεπτικό σας για προσωπική σκέψη και ενέργειες. Άλλωστε και η δική μου άποψη και στάση, είναι παρόμοια με τη δική σας. Έργο παράγεται και εκτός της πολιτικής και των κομμάτων της. Παράλληλα, θα εύχομαι να εμφανιστούν κάποιοι (και για όσο η δημοκρατία θα τους χρειάζεται) που να μην παίζουν «ευτελή παιχνίδια». Θα εύχομαι. Αρκεί (;).

Με εκτίμηση,

Σταμούλης

* «Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.

Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια.

«Όμως, μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής..."

Μ. Χατζιδάκις
Ελευθεροτυπία, 13/2/1993