ΤΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ ΚΑΙ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΗ ΚΑΙ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΤΕΚΤΑΙΝΟΜΕΝΑ

Τις τελευταίες μέρες (αρχές Ιουλίου 2018) στην Ελλάδα έχει ενσκύψει ένα πρωτοφανές στην ιστορία της “κύμα συλλαλητηρίων”, με αιχμή τού δόρατος του την αντίδραση στην παραχώρηση του ονόματος “Μακεδονία”, στο κράτος των Σκοπιανών.

Σε κάθε πόλη, οργανώνεται από την κοινωνία, έξω από κομματικές πρωτοβουλίες, και ένα συλλαλητήριο!

Η πρακτική αυτή “ήρθε και κάθισε”, μετά την έμπνευση και διεξαγωγή, αρχικά, του πρώτου μεγάλου συλλαλητηρίου που έγινε στη Θεσσαλονίκη την 21η Ιανουαρίου 2018 και συγκέντρωσε περισσότερους από 500.000 Έλληνες πολίτες και το οποίο τροφοδότησε το δεύτερο μεγάλο συλλαλητήριο που έγινε στην Αθήνα δύο βδομάδες αργότερα, την 4η Φεβρουαρίου 2018, με υπερδιπλάσιο αριθμό πολιτών.

Η “τρίτη πράξη” των μεγάλων συλλαλητηρίων, ήρθε την 6η Ιουνίου 2018, όταν οι ίδιοι οργανωτές των δύο πρώτων επικών συλλαλητηρίων, με προεξάρχουσες φυσιογνωμίες τούς ΜιχαήλΠατσίκα και Όθωνα Ιακωβίδη, ιστορικά στελέχη της ΣΠΙΘΑΣ τού Μίκη Θεοδωράκη, οργάνωσαν, για πρώτη φορά στην ιστορία των συλλαλητηρίων, ταυτόχρονα συλλαλητήρια, την ίδια μέρα και ώρα, σε 15 πόλεις της Μακεδονίας, στις οποίες προστέθηκαν ακόμη 9 πόλεις εκτός Μακεδονίας και εκτός της οργανωτικής ομπρέλας των 15. 

Σημειώνεται ότι σε κάθε πόλη, έγινε ρεκόρ συμμετοχής πολιτών και παλμού.

Εκείνο που αξίζει να αποτιμήσει κάποιος, μετά αυτή την καταγραφή των γεγονότων, είναι η επίδραση αυτών των συλλαλητηρίων, τόσο στην ψυχολογία τού Έλληνα πολίτη, όσο και στη διαμόρφωση των πολιτικών τεκταινομένων στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας.

Η επίδραση αυτών των συλλαλητηρίων, στη διαμόρφωση των τεκταινομένων στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, αλλά και στην Εκκλησιαστική κοινότητα, είναι ορατή και εξαιρετικά έντονη.

Η δυναμικότητα των συλλαλητηρίων,έχει προκαλέσει σεισμικές δονήσεις τόσο στο εσωτερικό κομματικό κατεστημένο, όσο και στις διακομματικές σχέσεις των κομμάτων που αναγκάστηκαν να αποκαλύψουν το πραγματικό πρόσωπο τους, αν είναι πράγματι πατριωτικό ή εθνοφοβικό, Δημοκρατικό ή Ολιγαρχικό.

Οι “πατέρες του έθνους”, ανακαλύπτουν με οδυνηρό τρόπο πως το, κατ' αυτούς, “πόπολο” έπαψε να μασά σανό και δεν πείθεται πως είναι πατριωτισμός η παράδοση τής εθνικής κυριαρχίας και του εθνικού πλούτου, σε εξωχώριες δυνάμεις.

Η Ιεραρχία της Εκκλησίας, από τη μία διασπάσθηκε στους μεν, που δεν ήθελαν να αναγνωρίσουν στα συλλαλητήρια το δικαίωμα να εκφράσουν τη λαϊκή βούληση και στους δε, που κατάλαβαν πως τα συλλαλητήρια δίνουν στην Εκκλησία την ευκαιρία να φορέσει πάλι τα ράσα του πατριωτισμού, που την δόξασαν στο παρελθόν και μπορούν, στο παρόν, να την αποκαταστήσουν σαν εγγυήτρια δύναμη του Ελληνισμού, ως πολιτισμικό και πολιτιστικό φαινόμενο.

Αλλά, ας δούμε ποια είναι η επίδραση των συλλαλητηρίων στην ψυχολογία τού Έλληνα πολίτη.

Αυτό φαίνεται καλύτερα, όταν δούμε σε ποια ψυχολογική κατάσταση ήταν η κοινωνία, πριν το πρώτο συλλαλητήριο.

Ο έγκριτος πολιτικός επιστήμονας και σύμβουλος στρατηγικής επικοινωνίας κ. Βασίλης Φεύγας, έγραφε την 1η Μαρτίου 2017, σε άρθρο του στην “Καθημερινή”, με τίτλο “Το ψυχογράφημα της ελληνικής κοινωνίας βάσει του μοντέλου Kubler Ross: Από την «επανάσταση» στην «αποδοχή»: 

“ Το μοντέλο της Elisabeth Kübler-Ross που η αρχική του χρήση ήταν για να περιγράψει τις πέντε φάσεις, από τις οποίες περνάει ο ασθενής για να αποδεχτεί τελικά τον θάνατο, έχει επεκταθεί πλέον για να αποτυπώσει ευρύτερα τις αντιδράσεις των ανθρώπων όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με μεγάλες αλλαγές, σαν αυτές που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια που βρίσκεται σε οικονομική κρίση.

Το μοντέλο Kübler-Ross βασίζεται στις ψυχολογικές φάσεις που είναι με την σειρά:
• η άρνηση,
• ο θυμός,
• οι εναλλακτικές λύσεις
• η κατάθλιψη
• η αποδοχής μίας κατάστασης.

Και πράγματι, αν δούμε τα προηγούμενα δέκα χρόνια, η ελληνική κοινωνία πέρασε από την φάση να αρνείται την πραγματικότητα, ακολουθώντας ο «θυμός»,όπως εκφράστηκε στις πλατείες. Οι «εναλλακτικές λύσεις» ήρθαν μετά με την ψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο «παλιό κατεστημένο». Η προσδοκώμενη
όμως αλλαγή δεν ήρθε, καθώς τα μνημόνια δεν καταργήθηκαν όπως
ευαγγελιζόταν η σημερινή κυβέρνηση.

Και πλέον σε τι ψυχολογική φάση βρίσκεται η Ελληνική κοινωνία;

«Η μεγάλη πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται σε φάση αποδοχής
της υφιστάμενης κατάστασης. Έχει αποδεχθεί σε μεγάλο βαθμό ότι θα πρέπει
να πορευθεί τον δύσκολο αυτό δρόμο.

Δεν αρέσει αυτός ο δρόμος, αλλά γνωρίζει πλέον ότι δεν υπάρχει άλλος. 

Η Eλληνική κοινωνία στην παρούσα φάση δεν αναζητεί επίδοξους σωτήρες, ούτε και εναλλακτικές λύσεις «επαναστατικού» χαρακτήρα.

Αναζήτησε τέτοιου είδους λύσεις την περίοδο 2012-2015. Το μοντέλο της Kubler Ross είναι διαφωτιστικό» σημειώνει ο Βασίλης Φεύγας με νόημα”.

Αυτά έγραφε, ένα χρόνο πριν, ο Βασίλης Φεύγας.

Τα συλλαλητήρια, λοιπόν, το τελευταίο 6μηνο, έχουν αντιστρέψει την ψυχολογική πορεία τού μοντέλου Kübler-Ross και η Ελληνική κοινωνία βγήκε από την τελευταία βαθμίδα τού μοντέλου που είναι “η αποδοχή μίας απαίσιας κατάστασης” (που ισούται με τον θάνατο της Ελπίδας) και γύρισε πίσω στην “κατάσταση θυμού” της.

Αυτό, είναι ένα μεγάλο κέρδος της κοινωνίας, διότι για καμία οντότητα δεν υπάρχει τίποτε το χειρότερο, από τον θάνατο της Ελπίδας για κάτι καλύτερο.

Η Ελληνική κοινωνία, λοιπόν, χρωστά ένα μεγάλο “ευχαριστώ” στον Όθωνα Ιακωβίδη και στον Μιχαήλ Πατσίκα που της έδωσαν ένα σκούντημα και την ξύπνησαν από τον θανατηφόρο λήθαργο της.

Μετά την “κατάσταση θυμού”, όπου έχει επανέλθει η κοινωνία μας, σύμφωνα με το μοντέλο της Kubler Ross, έχει μπροστά της την κατάσταση “εναλλακτικές λύσεις”.

Οι ίδιοι άνθρωποι, που κάλεσαν την κοινωνία να εγερθεί και αυτή ανταποκρίθηκε, καλούν τώρα την Ελληνική κοινωνία να συσπειρωθεί στον ΦΟΡΕΑ ΑΝΕΝΔΟΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ 

( https://anendotosagon.blogspot.com/2018/07/blog-post.html )

Υπάρχει, αυτή τη στιγμή, καλύτερη εναλλακτική λύση, όταν αυτή προτείνεται από συμπολίτες μας ξεκάθαρους πατριώτες και δοκιμασμένους δημοκράτες, με καθαρή σκέψη, καθαρό λόγο, καθαρό παρελθόν, καθαρά χέρια και επί πλέον, να τους χρωστάμε κι ένα “ευχαριστώ”;

Εγώ, πράγματι, δεν βρίσκω.

(Αλήθεια, σε ποιον απ' όλους αυτούς που μας κυβερνούν τα τελευταία 30 χρόνια, χρωστάμε ένα “ευχαριστώ”;)

Κοσμάς Παυλόπουλος